Dit is het verhaal van Bert, ik heb Bert leren kennen toen ik uitgeleend werd door mijn werkgever aan Inservice. Dit was toen het onderhoudsbedrijf van de gemeente Amsterdam. Hij was daar toen leidinggevende en ik werkte toen drie dagen in de week voor hem en twee dagen voor Hali, mijn werkgever. Ik vond hem toen al een aardige kerel, hoewel ik wist dat ik maar kort voor hem zou gaan werken.

De sfeer daar bij Inservice verschilde niet veel met die van het bedrijf waar ik werk.

Het was in het jaar 1999 dat ik daar werkte het was een leuk jaar, nieuwe mensen, nieuwe liften ik had het erg naar mijn zin. Ze stonden er op dat bij hun op de kerstborrel kwam en kreeg zelfs een kerstpakket. Na de jaarwisseling ging ik daar niet meer werken, begin januari hadden ze nog een afscheidsborrel georganiseerd dit was erg leuk. Ik werd bedankt voor mijn inzet en kreeg een leuk cadeau mee. Later hoorde ik dat het weleens snel afgelopen zou kunnen zijn met Inservice de gemeente ging bedrijven afstoten, privatiseren met een mooi woord.

Ik heb toen eigenlijk niet zo veel contact meer gehad met wat toen mijn collega’s waren, meestal tegen kerst werd ik gevraagd op de kerstborrel en ik vroeg hun dan terug bij onze eigen kerstborrel. Ook deden we de storingsdienst bij elkaar als er een feestje was dus dat bleef wel goed gaan. Alleen hoorde ik dat Bert weg gegaan was bij Inservice, hij wilde het einde niet afwachten. Hij had een aanbod gekregen van een leverancier in lift onderdelen in Almere, en omdat Bert ook in Almere woonde was dat voor hem wel prettig. En toen ik bij één van onze liften de ’ vangen’ moest vervangen samen met iemand van de leverancier, kwam ik Bert weer tegen. Hij was blij dat ik hem ging helpen bij deze toch wel lastige klus. Tussen de regels door hoorde ik dat het werk in Almere ook niet echt was wat Bert wilde en zei: “onpersoonlijk, iedereen is daar alleen met zich zelf bezig.”  En dat was echt anti Bert die altijd heel erg betrokken was met de mensen om hem heen.

Het was een gezellige dag met Bert en we gingen weer onze eigen weg, een half jaar later ben ik met een collega op een ombouw klus in Rijswijk een hydraulische lift moest een verdieping op en de besturing,  aggregaat en de cilinder werden vervangen , met de collega waar ik mee werkte ging het niet zo heel erg goed, ik had in de wandelgangen gehoord dat hij had lopen knoeien met tijden op bonnen en daar waren ze achter gekomen. Ik kreeg op eens een telefoontje van kantoor of ik er voor wilde zorgen dat mijn collega om 14:00 uur op kantoor stond. Ik loop naar hem toe en bracht hem de boodschap, hij vroeg gelijk waar het voor was dus ik zeg: “Wat denk je zelf ….. voor een leuke opslag laten ze je niet midden op de dag naar kantoor komen ik denk dat je de zak krijgt!” (subtiel was nooit aan mij besteed). De volgende dag …. geen Zwitser in Rijswijk dus ik bel naar kantoor om te vragen waar me hulp bleef, ik kreeg te horen dat ik de volgende dag weer hulp zou krijgen.

De volgende dag kom ik in Rijswijk op de klus en zie de auto van die mijn collega al staan …. die was nooit zo vroeg, ik loop het pand in en ik hoor opeens een bekende stem achter me. Het was Bert hij was weg bij het bedrijf uit Almere en was bij ons in dienst gekomen. Dus Bert en ik gingen de klus af maken maar eerst wilde Bert even met me praten. Dus wij zijn even in de keet gaan zitten met een bakkie, die ik altijd van huis mee nam, ik ging nergens zonder thermoskan .. Bert stak gelijk van wal hij had erg weinig ervaring met het ombouwen van liften en dat ik moest weten dat hij veel aan me ging vragen en of ik dat erg vond of niet, dus ik zeg welnee joh dat maakt mij niet uit. Ja zegt Bert opeens: “ Twee jaar terug vertelde ik wat jij moest doen en nu is het een beetje anders om, ik zei toen “Bert mensen die dat kunnen heb ik het grootste respect voor” en ik zit niet zo in elkaar dat ik daar grappig over ga lopen doen we gaan gewoon die klus af maken.

Ik heb nog nooit zo’n fijne collega gehad als Bert, al was ik het niet altijd met hem eens. We wisten altijd wat we aan elkaar hadden, en als hij wist dat ik iets speciaals moest gaan doen zorgde hij altijd dat hij er bij was. Gewoon omdat hij het prachtig vond en wilde weten hoe het die dingen in elkaar zaten. En als ik ergens aan het bouwen was kwam hij altijd wel een paar keer langs soms met gevulde koeken of een moorkop en altijd een goed humeur bij zich. Bert had wel iets, hij was suikerpatiënt en ook best wel heftig met spuiten en zo. Wel deed hij overal aan mee en lapte de suiker met regelmaat aan zijn laars. We zijden wel doe nou rustig Bert kijk nou uit!

Ik vergeet het nooit ik was met mijn maat een lift aan het renoveren in Utrecht en ja hoor telefoon: “Hans ik ben het Bert ik sta voor de deur.” Ik ga hem ophalen en dacht hè gezellig Bert komt langs. Maar bij de deur aangekomen zie ik een hele andere Bert niet de opgewekte blije Bert die ik zo gewend was en zo goed kon, ik zag een bange Bert. Boven aangekomen wilde hij ook geen koffie, toen dacht ik okay Bert is echt ziek, en vroeg of het wel goed ging met hem? Nee zei Bert: “Hans het gaat niet goed ik moet morgen naar het VU er is iets met mijn maag, het lijkt of mijn eten er in blijft zitten.. er niet meer uit gaat.” Dus ik vraag waar ben je bang voor Bert … “maagkanker” zei hij, ik ben bang dat ik maagkanker heb Hans………. ja wat zeg je dan.

Nog geen week later kregen we op de zaak te horen dat Bert inderdaad maagkanker had, er was gezegd dat het nog niet het einde zou zijn er kon nog van alles aan gedaan worden. Toen ik die dag thuis kwam was mijn vrouw op werk en ik liep maar te draaien kon mijn ei niet kwijt….. wat moest ik nou, er was gezegd dat hij rust wilde… maar het was toch ook een beetje mijn Bertje! Uit pure paniek pakte ik me telefoon en belde Bert …. terwijl ik dit schrijf rollen de tranen weer over mijn wangen. Bert nam de telefoon op zoals altijd: “Hallo met Bert.” Ik zei Bert met mij als niet wil praten hang je maar op hoor!  Waarom zou ik niet met jou willen praten doe jij eens rustig jongen (hij was mij aan het kalmeren)…

Ik had de aankomende week vrij en vroeg of hij het leuk vond als ik bij hem langs kwam, dat wilde hij graag ik ging er heen met lood in mijn schoenen. We hebben samen zitten janken en daarna nog allerlei verhalen opgehaald het was toch nog een leuke dag geworden. In de weken daarna ging het met up’s en downs Bert kon erg slecht tegen de chemokuur maar hij bevocht deze klote ziekte als een leeuw.

Helaas heeft Bert de zware en oneerlijke strijd verloren, en binnen een jaar ging het zo slecht met hem dat hij niet verder meer wilde. Hij koos er voor om zijn leven te beëindigen hij kon de pijn niet meer verdragen. Ik was een van de mensen die hij nog wilde spreken voor hij zou sterven, ….. ik ben toen op een woensdag middag naar hem toe gegaan. Met nog meer lood in me schoenen, huilend ben ik naar Almere gereden. Het zou de laatste keer zijn dat ik Bert in leven zou treffen. Het was een emotioneel afscheid, het was erg moeilijk te bevatten dat dit fijne meest onzelfzuchtige mens er aanstaand maandag niet meer zou zijn.

Het is al jaren geleden en er gaat nog steeds geen dag voor bij dat niet even aan Bert denk, zo blijft hij toch een beetje bij me …. want het was toch ook een beetje mijn Bert !!

Hans.