Twee foto’s.

Twee foto’s kunnen zoveel doen. De eerste van jou toen ik je leerde kennen, het was in 2010. In Limburg op een verjaardag, ik was nog redelijk bleu en zal niet veel gepraat hebben.

Maar we zijn elkaar gaan volgen op Twitter, we twitterde wat af. Vlak voor de kerst ben ik bij mijn vrouw weg gegaan en trok bij mijn ouders in. We zaten in het zelfde schuitje. Jij midden in een vechtscheiding en ik stond aan het begin.

We hebben veel gepraat, over nare dingen maar gelukkig ook over mooie dingen. Jou schilder talent viel mij ook op, doordat je één van je doeken als profielfoto had ingesteld. Ik was er gelijk weg van en kocht het via twitter.

Op jou verjaardag ik denk dat je toen 47 werd, was een super feest. En jou schilderij ging mee, eerst goed ingepakt achter de kast bij moeders. Ik had toen nog geen eigen stekkie.

Ik kocht mijn motor, en als snel een leuke rit naar Franeker. Je was al ziek, maar toen redelijk mobiel. Twitter werd verruild voor Facebook, we bleven minimensjes. Al die gekke foto’s die jij met ons deelde, maar ook jou stijd tegen COPD. 

En wat heb jij gestreden Gerda, afvallen trainen voor je operatie. Je zou donorlongen krijgen! Eerst moest ik mijn adres nog even doorgeven, ja zei je als het fout afloopt krijg je een rouwkaart. Jou Friese nuchterheid zal ik nooit vergeten.

En je had zo goed je beste gedaan met met afvallen en trainen, ze vonden jou nu te goed voor donorlongen …. als ze toen gekregen had Gerda! Ik denk nu steeds, stel je had ze wel gekregen.

Twee foto’s, de tweede foto is zoals je afscheidt nam nog even mooi en lief. Maar versleten, vermoeid aan het eind van jou leven. Altijd nog aanspreekbaar en open als een boek. Op 2 mei vraag ik haar of ze al weet wanneer ze in zal slapen, zegt ze op 10 mei..

Dag lieve Gerda